روزنامه نگار افغان ساکن آمریکا
کارول روت سیلور در جغرافیایی بسیار دورتر از افغانستان، اکنون برای بهبود زندگی زنان و دختران افغان فکر می‌کند و می‌کوشد
حمله یازده سپتامبر ۲۰۰۱، خانم کارول روت سیلور، از سازمان دهندگان جنبش حقوق مدنی در ایالات متحده آمریکا را با نام افغانستان آشنا ساخت.
او می‌گوید پس از این حمله در نقشه روی دیوار خانه‌اش در شهر سانفرانسیسکو در ایالت کالیفرنیا به سراغ افغانستان رفته و از آن روز به بعد، درگیری‌های ذهنی او با این کشور آغاز شد.
او در جغرافیایی بسیار دورتر از افغانستان، اکنون برای بهبود زندگی زنان و دختران افغان فکر می‌کند و می‌کوشد.
کارول می‌گوید امیدوار است آنگونه که با همکارانش در جنبش حقوق مدنی در دهه ۱۹۶۰ میلادی “تاریخ آمریکا” را تغییر دادند، وضع زندگی زنان و دختران را در روستاهای افغانستان نیز تغییر دهند.
جنبش حقوق مدنی در آمریکا که به “مبارزات بدون خشونت” نیز مشهور بود، از سال ۱۹۵۵ به رهبری مارتین لوتر کینگ جونیور با هدف کسب برابری میان سیاه‌پوستان و سفید پوستان در ایالات متحده آمریکا آغاز شد و در سال ۱۹۶۸ با تصویب قانون مدنی به سرانجام رسید.
کمک به افغانها و لذت زندگی
کارول، بعد از حمله ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به برج‌های مرکز تجارت جهانی، دوبار به افغانستان سفر کرده و برای بهبود رابطه میان شهروندان افغان و آمریکایی “شبکه دوستی افغانها” را در ایالت کالیفرنیا تاسیس کرده است.
او می‌گوید، بیش از هفت صد دانش آموز فقیر را در مناطق جنوب و جنوب شرقی افغانستان کمک مالی کرده تا در دانشگاه های دولتی و خصوصی درس بخوانند.
خانم کارول با دوستانش، برنامه سواد آموزی از طریق تلفن همراه را در برخی مکاتب قندهار، کابل و هرات راه اندازی کرده و برنامه “یک کامپیوتر برای یک کودک” را در افغانستان اجرا کرده اند.
او می‌گوید که نزدیک به پنج هزار کامپیوتر لپتاب برای دانش آموزان دختر و پسر در ولایت‌های ننگرهار، قندهار و هرات کمک کرده‌اند و چند کلاس سواد آموزی برای زنان در غزنی راه انداخته اند.
کارول می‌گوید که برای ادامه کمک به دانش آموزان و زنان بی‌بضاعت در افغانستان، با دوستان شخصی و ده‌ها خانواده آمریکایی در شهرهای مختلف ایالات متحده در تماس است و از آنها خواسته که زنان و کودکان افغان را به شکل رضا کارانه کمک کنند.
او یک بار در هر ماه در شهر سانفرانسیسکو با برخی دوستان مشترک افغان و آمریکایی اش نشست ویژه به منظور کمک به افغانستان برگزار می‌کند.
او می‌گوید: “کار داوطلبانه در آمریکا سابقه طولانی دارد، من و دوستانم کاملا رضاکار هستیم و بیشتر دوستان من شهروندان عادی آمریکایی‌اند که اصلا افغانستان را ندیده و حتی اطلاعات اندکی در مورد این کشور دارند. من و دوستانم از اینکه می‌توانیم شماری از زنان و کودکان را در افغانستان کمک کنیم، خوشحالیم و کمک کردن به نیازمندان نهایت لذت بخش است.”
“سفیدپوشان خندان را فراموش نمی‌کنم”
کارول می‌گوید که کمک به کودکان، سرمایه گذاری برای فردای افغانستان است. شاید امروز کودکی که درس خواندنش وابسته به پنجاه دلاری است که یک شهروند آمریکایی پرداخت می‌کند، یک رهبر خردمند برای آینده افغانستان باشد.
کارول و دوستانش از پیشرفت‌ها در بخش آموزش و پرورش افغانستان خوشحال هستند و آن را روزنه امیدی برای آینده بهتر این کشور می‌دانند.
کارول می‌گوید که دوازده سال پیش تنها صد هزار دانش آموز عمدتا پسرها در افغانستان درس می‌خواندند، اما حالا بیش از هشت میلیون دانش آموز که نزدیک به سه میلیون آنها دختر هستند به مکتب می‌روند.
خانم کارول پیوسته خبرهای افغانستان را دنبال می‌کند و می‌گوید: “خبرهای مربوط به پیشرفت‌های آموزش در افغانستان را عمدتا آرشیف کرده ام.”
او که سابقه طولانی در فعالیت‌های مدنی و مبارزات بدون خشونت در آمریکا دارد، معتقد است که آموزش راه موثر برای بهبود وضع زندگی در افغانستان است.
او هنوز خنده های کودکان دانش آموز در کابل را که در نزدیکی اقامتگاه اش شنیده به خاطر دارد و می‌گوید: “سفید پوشان خندان در مسیر راه یک مکتب در کابل همیشه در خاطرم باقی می‌مانند.”
نامه از دوستان افغان
کارول از آمریکا با دوستان افغانش یعنی کسانی که آنها را کمک می‌کند، در تماس است.
او بسیاری از دختران و پسران دانش آموز در افغانستان را که با کمک‌های او درس می‌خوانند هرگز از نزدیک ندیده، اما می‌گوید نامه هایی از این دانش آموزان به او می‌رسد.
کارول می‌گوید که بسیاری از دختران در مناطق ناامن به خاطر ترس از ناامنی، عکس و ویدیو نمی‌فرستند و در انترنت هم در دسترس نیستند اما همیشه برای او نامه می‌نویسند و از امید و آرزوهایشان برای او می گویند.
خانم کارول روت سیلور، از سازمان دهندگان جنبش حقوق مدنی در ایالات متحده آمریکا است
سال گذشته وقتی کارول به افغانستان رفت، مشکلات امنیتی اجازه نداد که با دانش آموزانی که سالها است از طریق نامه آنها را می‌شناسد، از نزدیک ملاقات کند.
در جستجوی نهادهای عاری از فساد
در سال‌های اخیر دو پدیده خشونت و فساد با نام افغانستان گره خورده اند.
حالا بیشتر شهروندان آمریکایی که به صورت رضاکارانه از طریق نهادهای خیریه به افغانستان کمک می‌کنند، از خود می‌پرسند این کمکها واقعا به نیازمندان می‌رسند؟
عمدتا شهروندان رضاکار آمریکایی به شکل مستقیم با نیازمندان در داخل افغانستان در تماس نیستند.
از جمله مشکلات امنیتی، زبان و تفاوت‌های فرهنگی مانع اصلی تماس‌های مستقیم آنها است.
بیشتر این کمکها از طریق نهادهای داخلی و سازمان های غیر دولتی صورت می‌گیرد، نهادهایی که حالا شهروندان رضاکار آمریکایی به شفافیت بسیاری آنها شک کرده اند.
خانم کارول می‌گوید، فساد مشکل بسیار جدی در افغانستان است، از این رو یافتن افراد و نهادهای عاری از فساد که بتواند صادقانه کمکها را به نیازمندان برساند، کار ساده ای نیست.
او می‌گوید: “من اگر مطمئن باشم که کمک من واقعا به دست زن بیوه ای می‌رسد که مستحق است و من می خواهم کمکش کنم، خودم در حد نیاز برایش چک می‌نویسم.”
با وجود این مشکل هم، کمک‌های کارول و دوستانش به افغانستان همچنان ادامه دارد.
خانم کارول در کنار کمک به افغانها به فعالیت هایش در آمریکا نیز ادامه داده است.
او برای چند بار به شورای رهبری شهرداری سانفرانسیسکو در ایالت کالیفرنیا آمریکا انتخاب شد و اخیرا مکتب بین اللملی ” چینی-آمریکایی” را در شهر سانفرانسیسکو تاسیس کرده است.