خدیجه غزنوی تنها زنی بود که برای نامزدی انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۴ معرفی شده بود. او توسط کمیسیون مستقل انتخابات رد صلاحیت شد. او که زاده بدخشان،بزرگترین و عقبمانده ترین ولایت افغانستان است، خودش را یک فعال صلح توصیف می کند. غزنوی همچنین یک کارآفرین موفق و رئیس گروه شرکت های آسیا ابراهیم است.
آیا می توانید مثالی از نقض حقوق انسانی شما که زندگی تان را تحت تاثیر قرار داده به ما بگویید؟
اگر چه من در طول حکومت حزب دموکراتیک خلق بسیار جوان بودم، هرگز قادر به فراموش کردن صحنه های زندان که زندگی من را آن روزها پر کرده بود نخواهم بود. آنها پدر من، عموی من، و برادر ۱۱ ساله من را در یک عروسی دستگیر کردند و همه را به زندان بردند. من به وضوح آن سالی که پدرم در زندان گذراند را به خاطر دارم. یک روز ما با غذایی که برایش آماده کرده بودیم به دیدار او در زندان رفتیم. به یاد دارم که نگهبانان باتوم های کثیف شان را در غذا فرو بردند سپس آن را روی زمین ریختند و ما را دنبال کردند. موقع فرار خارها پای ما را می خراشید. هنوز هم می توانم آن درد را حس کنم.
خاطره دیگری که هرگز فراموش نخواهم کرد زمانی است که عموی من که در زندان بود، برای ازدواج من خودسرانه برنامه ریزی کرد. او یک نامه تبریک از زندان به من فرستاد. نامزد من آن زمان در پاکستان زندگی می کرد و بنابراین من باید به آنجا مهاجرت می کردم.
در عصر جدید چه چیز به شما امید می دهد؟ چه تحول مثبتی مشاهده می کنید؟
بهبود در وضعیت قانونی و حقوق زنان در ده سال گذشته و فرصت های جدیدی که در دسترس زنان قرار گرفته تحولات مثبتی هستند. اما تا چه حد زنان توانسته اند از این فرصت ها بهره ببرند داستان دیگری است. یکی دیگر از دستاوردهای مثبت٬ آموزش، به ویژه آموزش عالی است.
چند نمونه از مهم ترین دستاوردها از زمان طالبان را نام ببرید.
برخی از بهترین دستاوردها حمایت جامعه بین المللی و دولت افغانستان از زنان و فرصت اشتغال و آموزش برای آنهاست.
بدترین ترس امروز شما چیست؟
من به شدت نگران فساد گسترده در تمام قسمت های دولت هستم. مردم افغانستان باید بدانند که این کشور آنهاست و همگی برای حل مشکلات آن مسئولند. ناامنی دیگر نگرانی عمده من است. من معتقدم ما از طریق صلح به هرچه بخواهیم دست می یابیم.
بزرگترین چالش های پیش روی افغانستان چه هستند؟
باز هم تاکید می کنم که ناامنی مهم ترین مشکل است. بدون امنیت ، هیچ چیز دیگری به دست خواهد آمد. ما دارای منابع طبیعی فراوانی در افغانستان هستیم، اما متاسفانه فاقد دانش فنی و امکانات برای استخراج و بهره مندی از آنها هستیم.
دستیابی به صلح یکی دیگر از چالش های عمده ایست که مردم افغانستان باید با آن مواجه شوند. کلید صلح در دل خود افغانستان نهفته است نه آن سوی مرزها. صلح تنها از طریق وحدت مردان و زنان افغانستان به دست خواهد آمد.
آیا افغانستان امروز بار دیگر اجازه بسته شدن مدارس بر دختران و زنان و کنارگذاشته شدن آنها از مشارکت های اجتماعی را می دهد؟
اوضاع امروز با ۱۰ سال پیش بسیار متفاوت است. جوانان و زنان افغانستان قوی هستند و آنها اجازه تکرار گذشته و اخراج زنان از مدارس، بازارها و اماکن عمومی را نمی دهند.
برخی از عوامل کلیدی که از مشارکت زنان در امور اجتماعی ، اقتصادی ، سیاسی و فرهنگی جلوگیری می کند چیست؟
موانعی که زنان در دسترسی به آموزش و پرورش ، به ویژه آموزش عالی با آن روبرو هستند ، یک عامل عمده است. عامل دیگر سیستم مردسالارانه سنتی است که در خانه های افغانستان ریشه دوانده، و تا سطوح بالاتر جامعه گسترش می یابد و با تفسیر نادرست از متون دینی، و تداوم آداب و رسوم واپسگرایانه ارتباط نزدیک دارد.
برخی از تغییرات عمده ای که زنان می خواهند ببینند چیست؟
زنان می خواهند اجرای موثرتر قوانینی که آنها را تحت تاثیر قرار دهد ببینند . آنها می خواهند از فرصت های بهتری برای آموزش و اشتغال بهره مند شوند و قادر به تصمیم گیری مستقل در مورد ازدواج باشند.
چه منابع و مراکز قدرتی هستند که زنان بتوانند برای ارتقای حقوق و خواسته های خود به آنها تکیه کنند؟
به عنوان چند نمونه می توان از کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان ، نهاد های جامعه مدنی به ویژه شورای زنان، و مردان تحصیل کرده و مترقی نام برد.
در زندگی شخصی و حرفه ای خود برای مبارزه با موانع مشارکت زنان در افغانستان چه کرده اید؟
من باور دارم که هر فرد می تواند صلح را برای محیط پیرامونش به ارمغان بیاورد. برای من شنیدن خنده یتیمان بسیار مهم است. من درک ویژه ای از کودکان یتیم دارم زیرا بچه های خودم بدون پدر بزرگ شدند . من رنج های یک زن بیوه را تجربه کرده ام. با استفاده از درآمد مهمانخانه ای که خودم اداره می کردم هزینه های درمانی کودکان یتیم را پرداخت می کردم. به طور کلی، من در تعدادی از پروژه های صلح در طیف وسیعی از بخش ها نظیر بهداشت و آموزش و پرورش، در تمام استان های کشور مشارکت داشته ام.
آیا پیام خاصی دارید؟
پیام من به تمام مردم افغانستان در داخل و خارج از کشور این است که آنها باید خانه بازگردند و برای ساختن کشوری آزاد و پیشرفته که تمام مردمش در صلح زندگی می کنند دست یاری و همکاری به هم دهند.
” رونمایی از افغانستان، صداهای ناشنیده از پیشرفت ” کمپینی است از آرمان شهر و FIDH، که به بررسی دیدگاه های فعالان جامعه مدنی افغانستان می پردازد . امید است که در طول ۵۰ روز ، ۵۰ چهره تاثیرگذار اجتماعی، سیاسی، و فرهنگی، جرقه بحث و گفت و گو در مورد ایجاد جامعه افغانی که حقوق زنان و حقوق بشر را به رسمیت بشناسد برانگیزند.
Tags: افغانستان, خدیجه غزنوی